558. Əslində, günlüyə birdə nəsə yazmamağa qərar vermişdim. Kiminsə bunları oxuduğunu da düşünmürəm. Amma mənə özümün zəifliklərini ələ vermək kimi gəlir. Qoruma mexanizmam belə düşünür ən azından.
Bayaq ağlıma gəldi yazmaq və dedim ki, sikərlər.
Hər keçən gün olmaq istədiyim insan olmağıma yaxınlaşıram. Hər gün bunun üçün çabalamasam da zamanın keçməsi belə bəs edir. Çox köhnəyə baxanda fərqinə varmaq olur keçən illər ərzində nə qədər irəlilədiyinin.
Bəzi dövrlərdə isə bəzi yox tez tez o qədər yetərsiz hiss edirəm ki, hər şeyə rəğmən. Ətrafımdakı insanların heçbiri mükəmməl deyillər. Mən onların çoxundan da yaxşı vəziyyətdəyəm. Yenə də olmur da. Bir şey tapan kimi özümdə ya da onlarda məndə olmayan bir şey görəndə dəli oluram. Qısqanclıq kimi gələ bilər. Öz fikrinizdir. Amma bunları görəndə özümdə çox sevdiyim xasiyyətlərdən ya da xüsusiyyətlərdən heçbiri gözümə görünmür. Özümü həmin insanın yanında zibil kimi hiss edirəm. Bir neçə günüm də zəhər olur.
Qısqanc olduğumu düşünmürəm. Ya da bu xasiyyətimin sadəcə bəsit qısqanclıqdan ibarət olduğunu.
Özümün eliyə biləcəklərimin ən yaxşısını eləməyini istəyirəm. Elədiyim şeyləri başqa neçə milyon insanın da mənim qədər yaxşı eliyini düşünəndə bu dünyada gərəksiz yer tutdugumu, əgər heç bir fərqliliyim, faydam olmayacaqsa, digərlərinin səviyyəsinə çatana qədər çabalamağımın da bir mənası yoxdur onda.
Həyata bu çərçivədən baxmağın, davamlı heç nəyi olmasi gərəkdiyi qədər yaxşı eləmədiyimi düşünməyin elədiyim hər şeyi nə qədər çətin və qarmaşıq hala gətirdiyini ifadə edə bilmərəm. Hər iş birdənbirə tanımadığım milyonlarca adamla yarışa dönüşür. Bu buraxılış imtahanları və lisey həyatı boyunca beynimə və hərəkətlərimə işliyib ki, indi belə qurtula bilmirəm məsuliyyətindən. Adi bir kitab oxuyarkən belə bu kitabı oxuyan insanların məndən daha çox bilgi almış ola biləcəyi düşüncəsi həmin kitabdan bütün zövqün də içinə soxur.
Oysa ki, tamamən rəqabətsiz yaşamaq olmazdı?